Als chauffeur heb ik het altijd leuk gevonden om met de YPR te rijden. Er waren beperkingen, dat wisten we wel. Snelheid in het terrein en het samen op kunnen rijden met een Leopard, dat was een groot minpunt. 

Maar de simpele eenvoud van het ontwerp en techniek hebben zich wel bewezen. Waar nu met een laptop of andere manier naar een storing wordt gekeken of verholpen, deden wij dat bij wijze van spreken met een hamer.

In de 4 jaar dat ik bij de Charlie Cie als YPR chauffeur zat, heb ik met veel genoegen en regelmatig mijn YPR geparkeerd bij een boerderij of zelfs eens bij iemand op de oprit. Rijden in weer en wind met je koppie buiten boord had zijn voor en nadelen. In dorpen je stelling innemen ook. 

De bewoner van het witte huis op de foto vond het prachtig en kwam zelfs met een fles schnaps en borrelglaasjes naar buiten. De Schnaps kan ik niet bewijzen, de geparkeerde ypr op de oprit wel.

Natuurlijk heb ik Sennelager, Bergen Hohne, Altenwalde en Vogelsang regelmatig bezocht zodat je na een tijd de weg overal wel kent. Maar het mooiste blijft toch gewoon onder de mensen zullen we maar zeggen. In het hele prille begin moest ik natuurlijk ook nog veel leren, maar de dienstplichtige bemanning bracht mij al snel op de hoogte hoe en wat je allemaal kunt doen.

Bij een van de oefeningen ergens in Niedersachsen namen wij stelling in bij een dorpje, netjes de YPR gecamoufleerd en even een hazeslaapje gedaan. 

Toen ik wakker werd miste ik de gehele bemanning en bij het rondkijken zag ik de boordschutter die mij vertelde dat de rest ergens in een huis zat. Opzoek naar een wc waren de mannen bij een huis aangekomen waar ze hartelijk werden ontvangen.

En zoals heel veel Duitse huizen was ook hier een kelder. In die kelder een zwembad en nog wat luxe gedoe waar de mannen zich goed vermaakten. Ik vond het wijzer ze toch maar terug te sturen.

De Nederlandse militair, dienstplichtig of niet, zoekt zijn weg wel, maar dat zal ongetwijfeld voor iedere militair in andere landen ook gelden. Naar mijn mening maakt dat een oefening wat levendiger. De boordschutter, commandant en chauffeur kunnen ten alle tijde zien wat er buiten gebeurd, de rest van de bemanning zit onderin de buik van die ypr en na uitstijgen, positie innemen en dus je plekje innemen en veilig stellen, is het tijd voor iets anders. In het terrein gaat de keuken open, achterklep open, ritselkist tevoorschijn halen en eten maken. In een dorp wordt er gezocht naar andere mogelijkheden. 

Maar ook tijdens het rijden werd er regelmatig tegen mijn benen getikt en wist ik dat ze beneden eten aan het maken waren. Dan werd mij een broodje of iets anders aangereikt uit de ritselkist die wij voor aanvang van de oefening vulden met lekkere dingen die je niet kreeg tijdens een oefening.

Blikje nasi opwarmen was vaak lekkerder dan wat je onderweg uit de veldkeuken kreeg. Hoewel ik daar zelf nooit een probleem mee heb gehad. Er werd nogal eens gemopperd op het eten, maar gewoon naar binnen werken en weer verder gaan. Ik kan niet zeggen dat ik slecht heb gegeten tijdens oefeningen, maar met die ritselkist had je altijd iets extra’s achter de hand. 

Een oefening zonder ypr in het Harz gebergte was wel wat zwaarder. Normaal draagt de ypr al het gewicht dat je meezeult, nu moesten we dat zelf doen. Maar de terugweg ging snel, in de helikopter en in no time zaten we weer in Seedorf. Gelukkig wel, want het vliegen beviel mij niet zo maar de bemanning van zo’n heli is voorbereid en deelde zakjes uit waar overtollige maaginhoud in kon worden gedeponeerd.