Kinderkamp Eindhoven
In 2004 ging ik als vrijwilliger mee met een kinderkamp. Omdat ik graag kook, ging ik mee helpen in de keuken en daar vond ik al snel mijn draai. De daarop volgende 6 jaar ben ik wederom meegegaan en na een ingelaste pauze van 2 jaar werd het weer tijd om mee te gaan. Voor het 8e jaar ging ik mee met kinderkamp Eindhoven, al sinds 1959 een bekend kinderkamp in Eindhoven en omgeving. In 2022 ben ik weer gevraagd mee te gaan met de stichting Keikampen om daar het nodige voedsel te bereiden. Nu is het alleen maar een weekend, maar het plezier is er niet minder om. We verblijven op een kampeerboerderij in Bakel, een bekende locatie voor mij want kinderkamp Eindhoven hield daar ook het jaarlijks kamp.
Tijdens deze week kookte ik samen met een andere kok voor alle kinderen en vrijwilligers. Het was geen hoogstaand menu, gewoon wat thuis ook wordt gegeten en het moet makkelijk te maken zijn voor veel personen. Gewoon als thuis? Het geeft wel eens te denken (eten zoals thuis), als je sommige kinderen hoort en ziet wat ze niet lusten. Niet lusten is het eerste dat ze zeggen zonder ook maar geproefd te hebben, maar wij hebben de ouderwetse opvatting dat je eerst moet proeven en dan pas een mening geven. Als een kind echt iets niet lust houden wij daar uiteraard rekening mee, maar niet zomaar in het wilde weg roepen dat je iets niet lust.
Het is altijd een dolle boel en ik speelde ieder jaar wel een rol en verkleed me dan vaak in vreemde outfits. Ik zelf, en mensen die mij kennen, hebben nooit verwacht dat ik zoiets zou doen, maar het is gebeurd en ik vond het prachtig. Het is een vermoeiende week die begint op zaterdag. Op zondag gaan we de kinderen halen en op vrijdag brengen wij ze weer terug. En in die tussentijd wordt er weinig geslapen. De tipi’s die u bovenaan op deze pagina ziet, zijn de tipi’s waar de kinderen en hun leiding slapen. De keuken staf slaapt in een gebouw, in een gewoon bed.
Het was leuk en goed, veel plezier en door vermoeidheid emotionele momenten, maar aan alles komt een eind. Fantastisch dat ik dit toch mee heb mogen maken. Het mooie is dat mijn beide mannen ook onderdeel uitmaakten van dit kinderkamp, maar dat was niet vreemd, gezien het aantal familie relaties tussen de diverse vrijwilligers. Broers, zussen, oom, tante, moeder, pfffff. En zo werden een aantal voor elkaar vreemde mensen toch wel één grote familie, alleen al door die wirwar van mensen die weer familie van een ander zijn.
Stichting Keikampen is voor mij niet vreemd, mijn jongste zoon Remco en goede vriendin Sandra zijn er, net als bij kinderkamp Eindhoven, ook weer bij.
Ik sta er zelf ook iedere keer van te kijken hoe gek ze mij krijgen om iets te doen. Zelfs bij mijn werkgever (EDCO) hebben ze mij eens gevraagd voor een speciale rol die ik 3 keer heb mogen spelen. Dan krijg ik een lange baard aangemeten en een staf in m’n hand gedrukt. Kinderen zijn dan blijkbaar onder de indruk van deze oude man met zijn gekke begeleiders die blijkbaar allemaal Piet heten.