De ypr 765 pri
De ypr, gewoon een stuk staal dat doorgaat.
Voordat ons blad, de Limburgse Jager, in december 2012 verscheen is ons als webteam gevraagd een anekdote uit onze diensttijd op papier te zetten. De vraag o.a. was, hoe anders was het met de ypr in Duitsland, ten opzichte van Nederland.
Moeilijk te beantwoorden, ik heb buiten de rijopleiding nooit in Nederland gereden met een ypr. Maar de meeste oefeningen die wij deden, werden gehouden in de bewoonde wereld, gewoon door dorpjes en steden rijden en in stelling gaan. In Nederland werd voornamelijk op oefenterreinen gereden.
Maar er is een oefening die ik niet snel zal vergeten.
In Sennelager, een koude winter, werd mij duidelijk dat een ypr echt door gaat tot deze uit elkaar valt. Nou ja, bijna uit elkaar valt.
De oefening begon voor mij slecht, met griep al naar Sennelager en daar meteen de ziekenboeg in met koorts. Een chauffeur van de staf cie heeft een paar dagen op mijn ypr, de C 13, gereden en na een paar dagen, toen de koorts weg was, ging ik zelf weer mee het veld in. De ypr startte met deze kou perfect, dat was wel eens anders. Maar na een paar minuten sloeg de motor af en bleef ook stil, geen leven meer in te krijgen. De onderhoudsgroep heeft ‘m toen na gekeken en het bleek dat er met koelvloeistof was afgetankt. Alles is toen leeggemaakt en schoongemaakt, filters vervangen en die tweetakt Detroit diesel startte weer. Ongelooflijk, maar waar, sterke motor die Detroit diesel.
De eerstvolgende dag dat ik er mee ging rijden was ook meteen de laatste dag van de oefening en aan het eind van de dag ging de cie weer terug naar de kazerne. Ik zou voorop rijden en dat hebben we geweten. Na een stukje rijden ging de ypr steeds sneller rijden. Hoe ik ook aan de sticks trok om te remmen, hij bleef maar door gaan en toeren maken. Steeds harder gingen we en er kwam via de radio al commentaar dat ze het niet bij konden houden. Maar ik wist wel wat er aan de hand was, de motor was op hol geslagen. Ik liet ‘m toen maar gaan om de kazerne te bereiken en niet onderweg stil te komen staan.
Bijna met gierende tracks links de poort door de kazerne op, de Britse wacht kon dat niet zo waarderen, maar ja, remmen was geen optie meer. Aangekomen op het plein waar wij parkeerden, snel in neutraal gezet, gelukkig ging dat wel, en toen heb ik een ypr nog nooit zo hard horen krijsen. En toen………stil, einde motor. Voorzichtig het motor luik geopend, maar alles zag er nog heel uit, er zat echter geen leven meer in. Nu was ie echt dood.
De terugreis ging achter de bergings ypr van Tedje van Es, de trein op en in Seedorf er weer afgesleept. Toen was het dus echt tijd voor een nieuwe motor. En vanaf dat moment had de ypr last van koude start. Als het gevroren had deed de startmotor het niet. Met de kachelslang in de motor ruimte de startmotor ontdooien. Daarna waren de accu´s leeg en moest er stroom geleend worden om te kunnen starten.
Maar met deze ongemakken leer je om gaan en er voor te zorgen dat je altijd een goed werkende kachel hebt. Ik mis ´m wel, die ypr, in al zijn eenvoud toch een verlengstuk van mijn leven geweest.
Zou je nu met de cv 90 ook een startmotor kunnen ontdooien en dan de rest op starten met geleende stroom?
Maar de cv 90 is een prachtig voertuig en een waardige opvolger voor de ypr. Helemaal van deze tijd waarin de ypr er prehistorische techniek op na houd als je dat vergelijkt met nu. Het is bijna een taxi geworden ten opzichte van de ypr, maar het is een icoon dat niet meer weg is te denken bij BLJ en alle andere eenheden die er mee hebben gereden.
Van de Duitse heide naar de bergen van Bosnie en omstreken en van de woestijn in Irak naar het droge maanlandschap in Afghanistan. De ypr deed zijn werk, liet nogmaals zien waartoe deze in staat was en werd daarna met de hamer weer opgelapt.
Wat is er allemaal gebeurd in de buik van een ypr, leuke momenten, maar ook zware momenten die nu nog in menig geheugen staan gegrift.
Maar….. hoe klinkt die tweetakt Detroit diesel V6 ook alweer? Klik hier om te luisteren.